جایگاه رسانه‌ها در آموزش‌های کرونایی به مردم

زرین زردار افزود:باید به این نکته توجه داشت که رسانه‌ها در خلأ عمل نمی‌کنند و بخشی از ساختار بزرگ تر هستند، به همین دلیل لازم است آموزشی که رسانه‌ها می‌توانند به مخاطبان بدهند ادامه یک سیاست گذاری باشد نه در تناقض با آن.

وی تصریح کرد: آمادگی برای شرایطی مانند شیوع بیماری کرونا چندین متغیر دارد و رسانه‌ها تنها یکی از این متغیرها هستند. اگر همه متغیرها با هم و هماهنگ با هم عمل کنند، می‌توانیم انتظار داشته باشیم هرکدام سهم خودشان را ایفا کنند و مؤثر باشند اما رسانه‌ها به تنهایی نمی‌توانند معجزه کنند.

استاد دانشگاه علامه طباطبایی خاطرنشان کرد: افراد تنها براساس آموزش‌های رسانه‌ها تصمیم نمی‌گیرند، لازم است که بتوانند با تناقض‌هایی که به وجود می‌آید کنار بیایند. اگر ما پیامی تولید کنیم که به مردم بگوید در هر فضایی چه خطری ممکن است تو را تهدید کند و توصیه‌هایی مانند خرید آنلاین ارایه دهیم و مخاطب مجموعه این هشدارها را دریافت کند اما مجبور باشد همه این کارها را مانند یک زندگی عادی و بدون کرونا انجام بدهد، دچار ترس و اضطراب شدیدی می‌شود.

زردار ادامه داد: کاری که ما در تولید محتوای ویژه این روزها برای جامعه انجام می‌دهیم، این است که بر مفهوم سبک زندگی تمرکز کرده‌ایم. در واقع به افراد می‌گوییم که به بیماری کرونا و شرایط آن به‌عنوان یک پدیده بلند مدت نگاه کنید و حتی اگر می‌خواهید دورهمی برگزار کنید یا خارج از منزل حضور داشته باشید این نکات را رعایت کنید. نکته‌هایی با وسواس کم و انجام شدنی. نکات اساسی که می‌تواند خطرهای اصلی را کنترل کند.

وی همچنین گفت: لازم است که در شرایط فعلی رسانه‌ها مراقبت کردن را به‌عنوان بخشی از سبک زندگی ترویج کنند و با پیام هایشان به مخاطبان بگویند از این به بعد شیوه زندگی ما باید برای یک مدت نامعلوم به شکلی دیگر تبدیل شود.

وی یادآور شد: با توجه به این که فضای سیاست گذاری کشور مبتنی بر محدود کردن نیست، مجبوریم در آموزش‌های رسانه‌ای به‌دنبال یک حد وسط باشیم یعنی دستورالعمل‌های ساده‌ای که مردم آن را به دستورالعمل روزانه تبدیل کنند و انجام دهند.

عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی تاکید کرد: قالب پیام هم در این زمینه اهمیت بسیار ویژه‌ای دارد. بخش مهمی از این مسأله به این بستگی دارد که قرار است به کدام مخاطب پیام بدهیم.

به گزارش روز چهارشنبه دانشگاه علامه طباطبایی، زردار افزود: باید بدانیم هرگروه سنی جذب چه نکته‌ها و شیوه‌هایی می‌شود به طور مثال اگر به مخاطب سالمند با استفاده از طنز آموزش دهیم ممکن است، احساس کند پیام و مسأله جدی نیست اما اگر به مخاطب نوجوان جدی آموزش بدهیم توجه نمی‌کند و اینجا لازمه آیتم طنز را وارد کنیم.

وی ادامه داد: مخاطب‌ را باید دسته‌بندی کنیم و برای هر گروه آموزش‌ها و قالب‌هایی را که لازم دارد، ارایه دهیم و البته مخاطبان با نیازهای خاص را در نظر بگیریم. رسانه‌ها نمی‌توانند دستورالعمل‌های جزئی و موشکافانه به مخاطبان بدهند اما حتماً می‌توانیم پیام‌های موجز و مختصر در تمام قالب‌ها تولید کنیم. در این شرایط ما هم به ویدیوکست، پادکست، پیام توئیتری و پیام اینستاگرامی نیاز داریم.

وی افزود: همچنن لازم است در تلویزیون و رادیو درباره این بیماری و شرایط آن و جامعه حرف بزنیم.

استاد دانشگاه علامه طباطبایی خاطرنشان کرد: آنچه که برای مخاطب عام می‌تواند کمک کننده باشد، این است که مجموعه وسواس‌ها و نگرانی‌ها را خلاصه کنیم و دستورالعمل‌های روشن، قابل انجام و در دسترس به مخاطب ارایه دهیم و با جزییات آنها را گیج نکنیم.

زردار یادآور شد: شاید به این شکل این مراقبت‌ها وارد شیوه زندگی افراد شود و مردم یاد بگیرند به همین شکلی زندگی کنند؛ شیوه‌ای که ممکن است جان بخشی از جامعه را نجات دهد.