اندیشکده آمریکایی: سیاست صادراتی آمریکا محکوم به شکست است

“تارنمای مرکز مطالعات بین‌المللی و راهبردی آمریکا” در یادداشتی نوشت: در دهه های گذشته سیاست آمریکا بر این اصل استوار بود تا صادرات ابزار و فناوری نظامی قدیمی را ممکن سازد و رقبای خود را یک یا دو نسل عقب تر از خود نگاه دارد؛ این سیاست کشورهای دیگر به ویژه رقبا را به آمریکا وابسته نگاه می داشت و ایالات متحده را کشوری پیشتاز و برتر در فناوری قرار می داد.

اما این سیاست تا زمانی کاربرد داشت که دیگر کشورها به ابزار مورد نیاز برای رسیدن به چنین فناوری برخوردار نبودند؛ درحال حاضر چین از توانمندی لازم برای توسعه فن‌آوری جایگزین برخوردار شده و برای رسیدن به آن به شدت تلاش می کند.  

این در حالی است که هدف آمریکا از این سیاست جلوگیری از صدور فن‌آوری‌های حساسی بوده است که برای رقبای آمریکا کاربرد نظامی دارند، اما این هدف فراتر از حد انتظار از این سیاست ها است چرا که چنین سیاستی همانند ابزاری محدود برای دستیابی آمریکا به اهدافی همچون حل مشکلات سیاست خارجی یا مغلوب ساختن دیگر کشورها است یا به‌طور سنتی، مهم‌ترین هدف از اهرم‌های صادرات، جلوگیری از صدور فن‌آوری‌های حساسی بوده است که برای رقبای آمریکا کاربرد نظامی دارند، سیاستی که در حال شکست است.
فرایند تصمیم‌گیری در مورد صدور یا عدم صدور فن‌آوری‌های حساس چندا دشوار نیست؛ در طول جنگ سرد، پیش‌فرض آمریکا این بود که هر چیزی که به اتحاد جماهیر شوروی (سابق) صادر شود، درنهایت به دست نیروهای مسلح شوروی خواهد افتاد. بنابراین، فرایند تصمیم‌گیری صرفاً به تمایل یا عدم تمایل آمریکا به برخورداری شوروی از اقلام موردنظر بستگی داشت.  
اما در حال حاضر ایالات متحده شاما طیف پیچیده‌ای از رقبا ازجمله فعالان غیردولتی است و فرایند تصمیم‌گیری به‌جای تمرکز بر کشورها یا دولت‌ها، به مصرف‌کننده نهایی متمرکز است که باعث افزایش تشکیلات اطلاعاتی آمریکا شده است.

همچنین این امر خطر بروز اشتباهات را بالا برده و نیاز به اجرای قوانین در سطوح پایین‌تر را نیز افزایش داده است. چون باید اطمینان حاصل شود که صادرات دقیقا به‌ مکان موردنظر و کاربرد موردنظر خواهد رسید و کاربرد دیگر و یا مصرف کننده دیگری نخواهد داشت.
هدف آمریکا این است که رقبایش به ابزارها و تجهیزات این کشور دست پیدا نکنند، این هدف شکست خواهد خورد؛ در عوض واشنگتن باید سیاستی در پیش گیرد که طی آن رقبا سال ها دیرتر و با پرداخت و هزینه کردن چند برابر بیشتر به امکانات و تجهیزات این کشور دست پیدا کنند در این صورت است که می تواند به عنوان کشوری پیشتاز و برتر در جامعه بین الملل باقی بماند.