پیش‌بینی پیشرفت پارکینسون به کمک نشانگرهای زیستی

به گزارش پایگاه اینترنتی نیواطلس، پارکینسون بیماری است که سیستم حرکتی بدن را مختل می‌کند. این بیماری زمانی بروز می‌کند که برخی سلول‌های خاص در مغز دچار مشکل می‌شوند. معمولا این سلول‌های عصبی مسوول تولید ماده‌ شیمیایی مهمی به‌نام دوپامین هستند. دوپامین ماده‌ای است که با بخش کنترل‌کننده‌ی حرکات بدن در مغز مرتبط است. سیگنال‌هایی که دوپامین به مغز می‌فرستد به ماهیچه‌ها اجازه‌ی حرکت می‌دهند. هنگامی‌ که فرد به پارکینسون مبتلا می‌شود، این سلول‌های عصبی از کار می‌افتند و دوپامین به اندازه‌ی کافی ترشح نمی‌شود، در نتیجه فرد برای حرکت دچار مشکل می‌شود.

اما هنوز ناشناخته‌های زیادی در مورد چگونگی پیشرفت این بیماری و نحوه تاثیر آن بر زندگی افراد وجود دارد. اکنون محققان دانشگاه نیوکاسل و دانشگاه کمبریج در انگلیس امیدوارند که با توانایی تشخیص زودهنگام شاخص‌هایی مانند کاهش شناختی، زوال عقل و پیشرفت علائم حرکتی، بیماری افراد مبتلا به پارکینسون را بهتر مدیریت کنند.

محققان در این مطالعه ۲۵۰ فرد را که بیش از ۱۵۰ نفر از آنان بیماری پارکینسون داشتند، مورد بررسی قرار دادند. ایده محققان این بود که با گرفتن نمونه خون از بیماران مبتلا به پارکینسون، برخی نشانگرهای زیستی آنها را اندازه بگیرند تا متوجه شوند که این نشانگرها با چه میزان اطمینانی می‌توانند کاهش عملکرد شناختی و حرکتی این بیماران را در  طی سه سال آینده پیش‌بینی کنند.

محققان در این مطالعه به طور خاص بدنبال علائم التهاب و پیری سلول بودند؛ یعنی زمانی که سلول‌ها توانایی تقسیم شدن را از دست داده اند. البته سلول‌های پیر محور تمرکز تحقیقات زیادی را در زمینه زوال شناختی مرتبط با سن تشکیل می‌دهند و در واقع نقطه مقابل سلول های بنیادی تصور ‌می‌شوند که برعکس پتانسیل نامحدودی برای تقسیم شدن دارند.

«گابریل سارتسکی» محقق اصلی این مطالعه توضیح داد: خطر ابتلا به زوال عقل مرتبط با پارکینسون حدود  ۸۰ درصد است و افراد مبتلا به این بیماری پنج تا ۶ برابر بیشتر احتمال دارد که به زوال شناختی مبتلا شوند.  

پارکینسون یک بیماری مرتبط با التهاب است و محققان پیش از این داده هایی را منتشر کرده‌اند که نشان می‌دهد یک پروفایل التهابی در خون، پیشرفت‌های بالینی سریعتری را پیش‌بینی می‌کند. در این مطالعه جدید محققان تلاش کردند تا این یافته را تکرار کنند و همچنین نشانگرهای پیری سلولی – رویه‌ای  راکه با التهاب  و تخریب عصبی همراه است، بررسی کنند.

نمونه‌های خون گرفته شده از افراد مورد مطالعه نشان داد که گروه مبتلا به پارکینسون هم در ابتدای این مطالعه و هم ۱۸ ماه بعد، تلومرهای کوتاه‌تری داشتند که نشانه پیری سلولی است. همچنین مشخص شد طول تلومرها در بیمارانی که سه سال بعد به زوال عقل مبتلا شدند نسبت به افرادی که این بیماری را نداشتند، به اندازه قابل توجهی کوتاه‌تر بود. 

محققان امیدوارند که با فعالیت بیشتر، آزمایش خونی را ابداع کنند که با کمک آن بتوانند قبل از بدتر شدن علائم پارکینسون در بیماران مبتلا به این بیماری، برنامه‌هایی را برای درمان بیماران تجویز کنند.

این تحقیق در مجله Journal of Parkinson’s Disease منتشر شده است.